Hoe onbereikbaar ben jij?

Dit tegeltje heb ik al jaren. Het stond achteloos in de vensterbank. Gisteren tijdens het hardlopen dacht ik er opeens weer aan. Ik was even stukje rennen om afstand te nemen van thuis…ons huis dat nu ook kantoor is en opeens niet meer automatisch een plek is om te ontspannen.

Het was heerlijk om even buiten te zijn, daglicht te vangen (dat is dan weer het voordeel van thuiswerken, je kunt tussendoor even buiten rennen). En toen besefte ik me, al rennend, ik ben nu onbereikbaar, zomaar overdag.

Dat voelde zo ontzettend luxe…Dit besef werd meteen gevolgd door de constatering hoe zeldzaam het is dat ik onbereikbaar ben.

Hoe is dat voor jou? Ben jij wel eens onbereikbaar omdat je tijd helemaal voor jezelf inruimt? Tijd om ongestoord een boek te lezen, te wandelen of iets te doen waar je heel blij van wordt….

Hij krijgt een ereplaats, dit tegeltje! Om me steeds weer te herinneren onbereikbaar te kunnen zijn.